elo :)
Słowo „elo“ zostało zapożyczone z żargonu internatów i stanowi formę powitania stosowaną we wszelkiego typu aplikacjach służących do przesyłania wiadomości (maile, fora dyskusyjne, blogi, messengery typu „gadu gadu“ czy „Skype“, telefoniczne smsy). Książka „elo :)“ to próba ukazania głównych cech wirtualnej korespondencji: zwięzłość wypowiedzi oraz szybka wymiana informacji. Język, którym posługują się dziś głównie młodzi użytkownicy sieci, ewoluował wraz z rozwojem usług internetowych, tworząc „narzędzia“, pozwalające przekazać maksimum informacji przy minimalnej liczbie uderzeń w klawiaturę. Akronimy (skrótowce) powstałe poprzez połączenie kilku wyrazów oraz eliminację większości liter tworzących je np. z/w oznacza zaraz wracam, 3m się trzymaj się czy nmm – nie ma mnie. Wiele z nich jest zapożyczonych z j. angielskiego, czyniąc tym samym slang internetowy międzynarodowym.
Drugim „narzędziem“ językowym internautów na całym świecie są emotikony – buźki zbudowane ze znaków tekstowych stanowiące swoisty substytut komunikacji niewerbalnej. Emotikony zastępują w korespondencji internetowej takie elementy jak mimika twarzy, intonacja głosu czy też gestykulacja.
Grafiki ilustrujące książkę powstały w technice ascii art, która także jest ściśle związana z porozumiewaniem się w sieci. Do ich tworzenia wykorzystuję się ACSII kod, na który składają się litery, cyfry oraz znaki interpunkcyjne. Zdjęcia wykorzytane w książce wykonane zostały aparatem wbudowanym w telefon komórkowy. We współczesnym świecie wysyłanie takich właśnie zdjęć zastąpiło, dla wielu ludzi, np. wysyłanie kartek pocztowych z wakacji czy też życzeń okolicznościowych.
„elo :)“ z założenia miała być lapidarna i anonimowa tak jak lapidarna i anonimowa bywa przestrzeń komunikacji internetowej.
